Rozdział 39. (druga wersja)

Dom chłopaków w tym momencie był moim jedynym domem. Czułam się tak jakby ktoś wyrwał mi moje cerce. Jak by moja dusza rozpadła się na kawałki a to co zostało ze mnie to tylko resztki.  Właściwie to tak było.

- Sam wypij to. – pani Monika podała mi szklankę z wodą i jakąś tabletkę – To uspokajające, nie bój się. – chwyciłam to co mi podawano. Połknęłam i wypiłam łyk wody. Wywołało to u mnie odruch wymiotne. Szybko pobiegłam w stronę toalety. Zwymiotowałam. Zapłakana zsunęłam się na podłogę opierając głowę o zimną ścianę. Strata rodziców to coś co może być najgorsze w życiu. A przecież mam dopiero 17naście lat. Dlaczego akurat ja? Co ja komu zrobiłam że musieli zabrać mi rodziców. Nienawidzę za to siebie i całego świata. Musiałam się położyć. Mój organizm był i tak bardzo osłabiony. Tyle godzin bez snu, jedzenia chociaż nic bym nie zjadła bo przecież nawet po łyku wody wymiotowałam. Wstałam i spojrzałam w lustro.

- Jak ja wyglądam… - przejechałam palcem po policzku. Całe czerwone i na opuchnięta. A moje oczy? Zamiast koloru białego był intensywnie czerwony. To co na twarzy nie było czerwone było przeraźliwie blade. Zrzuciłam z siebie ubrania i wślizgnęłam się po prysznic. Chłodne strumienie wody obmywały moje ciało. Szkoda tylko że nie serce.

- Sam weź się w garść. – zaczęłam gadać sama do siebie. – Ludzie maja gorzej od ciebie. Przez całe życie miałaś wszystko czego tylko chcesz a teraz może czas na zmiany. Teraz wszystko się zmieni. Ale muszę się wziąć a garść. Nikt nie będzie się nade mną użalał. Alex ma swoje życie ze swoją mamą nie będą wiecznie mnie niańczyć. A Zayn? On ma karierę. Nie będę mu w niej przeszkadzać. – zakończywszy swój monolog zakręciłam wodę i wyszłam z łazienki owinięta ręcznikiem.  Mama mojej przyjaciółki posłała mi spojrzenie pełne współczucia. Zwiesiłam głowę i założyłam kosmyk włosów za ucho.

- Tylko się ubiorę i zaraz wam wszystko powiem gdzie, co i jak. – wymusiłam uśmiech.

- Nie musisz! – zaprotestowała szybko Alex. – My sobie jakoś damy radę, a ty idź się prześpij. – pokiwałam przecząco głową.

- Nie chce być sama w pokoju. Muszę coś robić żeby nie Myślec o tym. – przygryzłam wargę by powstrzymać łzy. Ruszyłam w stronę pokoju Zayna. Uśmiechnęłam się na widok porozwalanych jego koszulek. On zawsze bałaganił tak jak tata tyle że jego mama zawsze goniła za to. Na wspomnienie tego też się uśmiechnęłam.

- To gdzie jest cukier? – po raz kolejny spytała Alex.

- W szafce na prawo. – uśmiechnęłam się. Przyjaciółka sięgnęła ręką  do szafki i wyjęła to co potrzeba. Podwinęłam niesforne rękawy koszuli Malika. Musiałam ją ubrać bo nie mogłam znaleźć nic swojego. Objęłam dłońmi gorący kubek z herbatą. Pani Monika kazała mi ja wypić twierdząc że mi pomoże.

- W ogóle to dziękuję za tą tabletkę. Uspokoiłam się trochę. – ucieszyłam się na dźwięk swojego głosu. Nie był już zachrypnięty od płaczu i drżący, coraz bardziej przypomniał mi mój normalny głos.

- Nie ma za co. – posłała mi ciepły uśmiech. Nie pewnie wypiłam malutki łyk herbaty. Raczej nic się nie polepszyło  gdyż znów mój brzuch wariował gdy coś się do niego dostało.

- Obrazicie się jak się położę? Nie czuje się najlepiej. – zamknęłam oczy i przetarłam dłonią czoło.

-  Sam coś cie boli? – zaniepokoiła się kobieta. Tak boli mnie serce na myśl że straciłam rodziców.

- Nie – skłamałam gdyż tamta odpowiedź nie była zbyt stosowna – Jestem tylko zmęczona.

- Gdzie jest twój pokój albo Malika to cie odprowadzę – wzięła mnie pod rękę przyjaciółka. Powoli wstałam.

- Położę się tutaj. Nie chce być sama na górze. – Alex podprowadziła mnie pod kanapę. Powoli się położyłam, dziewczyna przykryła mnie kocem który leżał na brzegu.

- Dziękuję. – złapałam ją za rękę. – Że jesteś ze mną. – uśmiechnęłam się szczerze przez łzy. Przysiadła obok i zaczęła głaskać mnie po głowie.

- Po to jestem żeby być z tobą. – zaśmiała się cicho. Czułam ją cały czas przy sobie do czasu aż zasnęłam.

~ALEX~

- Po to jestem żeby być z tobą. – zaśmiałam się przygryzając z całej siły wargę by powstrzymać płacz.
Siedziałam przy niej póki nie byłam w stu procentach pewne że zasnęła. Cicho odsunęłam się od  niej i ruszyłam w stronę mamy. Stała do mnie tyłem gdy się tylko odwróciła widać było że płacze. Teraz gdy Sam zasnęłam mogłam spokojnie ujawnić wszystkie swoje emocje.

- Mamo ona na to nie zasłużyła. – powiedziałam cicho by nie zbudzić przyjaciółki.

- Wiem kochanie. – przytuliła mnie mocno do siebie. – Wiem. – płakałam jak małe dziecko w ramie mamy. W tej chwili przez głowę przechodziły mi wszytkie wspomnienia związane z jej rodzicami. Wspólne wyjazdy na wakacje, imprezy które pozwalali nam organizować w ich domu w Polsce. Sam na serio miała cudownych rodziców nigdy niczego jej nie zabraniali dzięki temu sama dobrze wiedziała co dobre a co złe. Tak bardzo ja kochali.

- Mamo, co teraz z nią będzie? - - spojrzałam na jej zapłakane oczy, moje zapewne nie były gorsze skoro mama miała mokre całe ramie.

- Nie mam pojęcia. Nad tym cały czas myślę. Jej rodzice mieli jakieś rodzeństwo? – spytała mnie.

- Z tego co wiem to jej tata miał brata. Nawet nie wiem czy on jeszcze żyje. Możemy wyjść na zewnątrz? Strasznie mi duszno i trzeba uważać żeby nie obudzić Sam, dawno nie spała. Musi trochę odpocząć.

- Zostawię uchylone drzwi żeby słyszeć czy się budzi? – stwierdziła moja rodzicielka kiedy staliśmy już pod drzwiami. Przytaknęłam.

Usiadłam na schodku z zamkniętymi oczami. Odchyliłam głowę do tyłu zaczerpując świeże powietrze.

- Ja czuje się do dupy to co dopiero ona. – stwierdziłam cicho.

- A to kto? – spytała mama gasząc papieros o barierkę na tarasie. Niechętnie otworzyłam oczy i spojrzałam na ulicę przed domem. Właśnie parkowało czarne długie auto.

- To chyba chłopaki. – stwierdziłam niepewnie sama nie wiedząc kto to może być. Z auta wybiegł chłopak a za nim tyle, że wolniej czwórka innych. Wstałam czekając aż podejdą bliżej.

- Gdzie ona jest? – spytał Zayn. Zwinnie skoczył po schodkach.

- Stój! – podniosłam trochę głos i przytrzymałam chłopaka za rękę. Odwrócił głowę w moją stronę posyłając mi spojrzenie pełne złości. – Dopiero co zasnęła. Nie więcej niż 15 minut temu a jak chciał byś wiedzieć nie spała od dawna tylko cały czas płakała.

- A jak chciała byś wiedzieć – wyrwał szybko swoją rękę – nie było mnie w tedy przy niej przez zasrany koncert wiec uszanuj to ze chce chociaż teraz przy niej być. – w jego oczach było pełno smutku i złość? Ta chyba się wkurzył.

- Alex. – upomniała mnie mama odciągając za bok za ramię.

- No co?! – warknęłam cicho wkurzona na tego Malika. Mama tylko pokiwała powoli głową na lewo i prawo.

- Jestem Monika. Mama Alex i bliska przyjaciółka rodziców Sam. – powiedziała spokojnie mama wyciągając rękę do chłopaka który uścisnął ją śmiało. To samo zrobiła z resztą chłopaków którzy już zdążyli pojawić się w naszym pobliżu.

- Dobry wieczór proszę panią. Przepraszamy za to, ze tak długo musiałyście na nas czekać.  – odezwał się chyba Liam jak dobrze pamiętam. – Mamy nadzieję, że zostanie pani tu z nami wraz z Alex i Sam.

- Tylko nie panie. Czuje się wtedy taka stara. Po prostu Monika. – posłała im ciepły uśmiech. – Zayn? – powiedziała niepewnie. Chłopak przytaknął. – Sam zasnęła tu w salonie na kanapie. Bądź proszę ostrożny  i  niż zbudź jej jest taka wyczerpana. – powiedziała przejęta. Chłopak  w ciągu sekundy był już przy mojej przyjaciółce. Złapałam mamę pod rękę i kładąc jej głowę na ramieniu weszłyśmy do mieszkania. Spojrzałam w stronę Sam. Wyglądała tak jak by dalej spała więc kamień spadł mi z serca. Zayn klęczał na podłodze obok dziewczyny gładząc jej policzek. Co chwilę przecierał ręką swój policzek. Przyjrzałam się jemu. Również płakał. Dopiero teraz to zauważyłam. Odwróciłam głowę w stronę reszty chłopaków. Blondyn szedł przytulony do Liama plącząc mu w ramię. To był taki okropny widok. Automatycznie do moich oczu znów napłynęły łzy. Odwróciłam szybko głowę.

~SAM I ALEX~

 (narracja S. będzie pierwszoosobowa a narracja A. trzecio)

Poczułam cholerny ból głowy który wy budził mnie z mojej drzemki. Otworzyłam oczy. Na sofie w  salonie chłopaków a przede mną mną znajdował się Zayn. Mimo wolnie się rozpłakałam.

- Powiedz mi że to nie prawda… Proszę. – Chłopak spojrzał na mnie smutnymi oczami w których roiły się łzy. A mnie znów zalała fala gorzkich łez. Zayn bez namysłu mnie przytulił. Tak bardzo tego teraz potrzebowałam. Jego potrzebowałam. Chłopak wyciągnął mnie spod koca i wziął na ręce. Usiadł na fotelu, posadził mnie u siebie na kolanach i przycisnął do swojej klaty.

- Przepraszam ze od razu nie przyjechałem… - szepnął i pocałował mnie w głowę.

- Cieszę się ze teraz ze mną jesteś. – wtuliłam się w niego a on okrył mnie ramionami. Czułam się tak jakby odgradzał mnie od złego. W jego ramionach czułam się bezpiecznie.

- Nie przepadam za nim. – wypowiedziała te słowa prosto z serca. Oczy piątki osób przebywających razem z nią w kuchni były zwrócone na nią.

- Za Zaynem? – spytał zszokowany Liam.

- A co on ci zrobił? – dopytywał się Niall który co chwila korzystał z chusteczek higienicznych.

- Taki jakiś cwaniakowaty – chwyciła szklankę z sokiem.

- Ja pokażę pani pokój. – zaoferował się Liam.

- Monika. – poprawiła go matka dziewczyny. Chłopak lekko stuknął się w czoło i ruszył po schodach a za nim kobieta. Nastolatkowe siedzieli  w ciszy przyglądając się Zaynowi i Sam którzy siedzieli w salonie. Po chwili dołączył do nich Liam.

- A gdzie mama? – dziewczyna spytała się chłopaka odwracając się do niego.

- Położyła się. – stwierdził. – Jest problem. – zwrócił tym na siebie wzrok wszystkich. Sam podniosła głowę i spojrzała na Liama. Na jej widok coś chwyciło mnie za serce. Była strasznie smutna, zapłakana i zasmarkana.

- Co się stało? – powiedziałam słabym głosem.

- Nic ty kochana się tym nie przejmuj. – posłał mi uśmiech pełen miłości. Nie chętnie wstałam z kolan Zayna, który jeszcze przed chwilą tulił mnie do siebie kołysząc i całując po głowie. Kolejny raz podciągnęłam rękawy za dużej koszuli chłopaka i chwiejnym krokiem ze spuszczoną głową podeszłam pod grupkę przyjaciół. Oparłam się o blat i uniosłam głowę. Z zaskoczenia ktoś się do mnie przytulił.

- Sam… - usłyszałam załamany głos Nialla. Oplotłam swoje ręce w Okół jego szyi i oparłam czoło o jego ramie. – Przepraszam ale musiałem to zrobić. – spojrzałam w jego niebieskie oczy. Chłopak był taki smutny i zapłakany chociaż widać było, że starał się jak mógł by nie płakać.. Jego ramie ścisnął Harry.

- Gdzie jest twoje mama? – spojrzałam na swoja przyjaciółkę.

- Położyła się. – wyprzedził ja Liam. – Wszyscy powinniśmy, szczególnie ty kochana. – posłał mi uśmiech.

- Najpierw powiedź jaki jest ten problem. 

- Nie jest to żaden poważny problem. – uśmiechnął się do mnie szerzej.  – tylko taki, że mama Alex zajęła ostatnią wolna sypialnię…

- Przecież może wziąć moja. – przerwałam mu. – Liam zawsze robisz jakieś problemy. – uśmiechnęłam się do niego szeroko.

- Właśnie przecież to jasne że będzie sapać ze mną. – obiją mnie ramieniem Zayn. Oplotłam ręce wokół chłopaka i ruszyliśmy w stronę pokoi. 

____________________________________________

A oto druga wersja tego rozdziału. Co o tym sądzicie? 

Szczerze? To chyba za szybko dodałam ten rozdział, nie? xD 

To co sądzicie o tym? Która wersja lepsza? Szczęśliwa czy smutny? Muszę was uprzedzić że ten smutny będzie smutny... so...  

A co ja wolę pisać? Szczerze? To nie za bardzo jest mi to obojętne bo wolę jedna z tych wersji... Którą? Nie powiem bo to wy macie zdecydować, miśki wy moje ;) Liczę że pod tym będzie sporo komentarzy i odpowiedzią którą opcje mam pisać.

Wiem ze to nie realne ale 

NASTĘPNY ROZDZIAŁ DODAM DOPIERO KIEDY POD TYM ROZDZIAŁEM BĘDZIE PONAD 20 KOMENTARZY Z ODPOWIEDZIĄ KTÓRĄ WERSJE WOLICIE.

Nie chce dodawać wcześniej bo chce żeby to większość zdecydowała ;) No to do zobaczenia pewnie za pół wieku bo 20 komentarzy na tym blogu to ;o nie wykonalne xD 

 Taki tam mój Bieberek *__*