Rozdział 39.

- Sam… - ktoś wypowiedział moje imię. Rozejrzałam się dookoła. Siedziałam w  pokoju Zayna przytulona do poduszki. Co chwilę pociągałam nosem.

- Sam… - znowu. W moich oczach wciąż było pełno łez ale czy mogły mi one zasłaniać normalny widok? W pokoju oprócz mnie nikogo nie było… Nie powiem przestraszyłam się. To wszystko co się wydarzyło w ostatnim czasie… Jak dla mnie to za dużo. Śmierć obojga rodziców to za dużo dla każdego… Przetarłam ręką po policzkach a w poduszkę wytarłam zapłakane oczy. Ręką szukałam po omacku pstryczka by włączyć lampkę przy łóżku.

- Sam! – głośniej. Wszystko zrobiło się czarne. – Sam, obudź się! – otworzyłam oczy. Leżałam na łóżku a nade mną znajdował się Zayn. Piekły mnie oczy. Przejechałam wierzchem dłoni po policzkach. Były mokre. Mimo wolnie się rozpłakałam.

- Powiedz mi ze to nie prawda… Proszę. – podniosłam się lekko na łokciach. Spojrzałam błagalnie na chłopaka.

- Co jest prawdą? – spojrzał na mnie zaniepokojony. – Kochanie, płakałaś… - dotknął mojej twarzy. – Obudziłem się i od razu musiałem ciebie obudzić. Musiałaś mieć straszny sen… - jego głos był jeszcze bardziej czulszy. Wow, skoro obudziłam Zayna to serio musiałam nieźle płakać. Chłopak mocno mnie przytulił. – Już wszystko dobrze.

- Śniło mi się, że moi rodzice zginęli w wypadku… - cicho wyszeptałam, chłopak cicho jękną i mocniej mnie przytulił. – Że zostałam sama…

- A ja? – spytał od razu nie dając mi dokończyć mojej wypowiedzi.

- Masz trasę. To wszystko było takie realistyczne. Wyjechałam od was, wróciłam do Londynu, był ten wypadek, ty byłeś tu, Alex w Polsce a ja sama. Dopiero na drugi dzień Alex przyleciała ze swoja mamą… - Mówiłam przytulona do chłopaka przyciskając buzie do ramienia chłopaka.

- A ja? – Zayn powtórzył swoje pytanie.

- Masz trasę – powtórzyłam. – miałeś przyjechać za kilka dni kiedy uprzedzisz fanów, ze musicie odwołać kilka koncertów. – Wydusiłam z siebie już całkiem padnięta. Ten sen wcale nie sprawił, że mam więcej sił, wręcz przeciwnie… Czułam się jak własny cień. Odsunęłam się od chłopaka i wyciągnęłam rękę w stronę półki obok łóżka. Złapałam telefon i wykręciłam numer do taty.

- Sam? Co się stało? – kamień mi spadł z serca  gdy usłyszałam jego głos.

- Nic. Tak bardzo cie kocham tato. – odpowiedziałam ucieszona.

- Coś się stało? – spytał przerażony.

- Wiesz, nie przyjeżdżajcie jutro po mnie i po Alex z mama.

- Dlaczego? – spytał podejrzliwie.

-  Po co się macie fatygować. – zaśmiałam się głupkowato. Nie chciałam by przyjechali bo bałam się. Bałam się ze ten głupi sen… Nie ważne.

- Nie wygłupiaj się.

- Są taksówki, prawda? No damy sobie radę. A wy się nacieszcie ostatnimi chwilami samotności. – zaśmiałam się.

- Jak chcesz. – zaśmiał się.

- Kocham cię.  A powiedź mamie że ja  kocham. Pa. – rozłączyłam się. Zayn uśmiechnął się do mnie szeroko i pocałował w czoło.

- Jak by coś ci się stało lub potrzebowała byś mnie nie patrzył bym na jakieś tam koncerty. – oznajmił stanowczo patrząc mi prosto w oczy.

- To słodkie, ale Zayn rozumiem cię. Masz swoje życie… - po raz kolejny w tej naszej krótkiej rozmowie chłopak przerwał mi moją wypowiedź.

- Ty jesteś moim życiem. – zatopił swoje usta w moich. Jego język masował moje podniebienie sprawiając że w pewnym stopniu  zapomniałam o tym okropnym śnie.

- Kocham cię. – powiedział przykładając czołom swoje do mojego patrząc mi przy tym głęboko w oczy. Uśmiechnęłam się.

- Ja ciebie też. – cmoknęłam go delikatnie w usta. Opadłam na poduszkę. Zayn sięgną ręką by wyłączyć światło. W pokoju zapanowała ciemność. Malik w ciągu kilku sekund ułożył się wygodnie obok mnie przyciągają mnie do siebie. Ułożyłam się wygodnie w jego ramionach. Zamknęłam oczy i przez moje ciało przeszedł nie przyjemny dreszcz. Przed oczami wciąż miałam tamten widok. Ten cholerny sen nie dawał o sobie zapomnieć.

- Jestem tu. – szepnął mi do ucha. Znalazł moją dłoń i splótł nasze palce razem. On sprawiał ze czułam się inaczej, bezpiecznie i wyjątkowo. Sama nie wiem kiedy w końcu udało mi się zasnąć.

- Ale dlaczego nie możemy pojechać z tobą na to lotnisko. – spytał ponownie już Niall z obrażoną miną. Harry automatycznie wywrócił oczami. Podeszłam blisko do Horana i objęłam go jednym ramieniem.

- Nialler… - uśmiechnęłam się do niego szeroko.

- Tak, tak… Wiem twoi rodzice nie mogą zobaczyć nas – ruchem ręki wskazał wszystkich chłopaków wraz z sobą – razem z tobą. – nadąsał się.

- No to po co się głupio pytasz? – zaśmiałam się i położyłam głowę na jego ramieniu.

- Będziemy tęsknić. – uśmiechną się i przytulił mnie mocno. Po kolei żegnałam się z każdym z chłopaków.

- Jak ja wytrzymam bez ciebie? – jęknął Zayn ujmują c moja twarz w dłonie.

- Dasz radę. -  pocałowałam go namiętnie.

- Sam! – krzyknęła Alex łapiąc taksówkę. Zayn jękną i zrobił smutną minę.

- Muszę już iść. – ani ja ani on nawet na milimetr się od siebie nie odsunęliśmy. Nasze usta złączyły się w pocałunku.

- Sam! – krzyknęła Alex. – Choć już! – chłopak oderwał się ode mnie. Złapałam jedna ręką swoją walizkę i odsunęłam się do Zayna. Chłopak ciągle trzymał moją drugą, wolna dłoń. Oddalałam się a on nie chciał jej puścić.

- Będę tęsknić. – krzyknęłam gdy oddaliłam się od wszystkich.

- My też. – odpowiedzieli równo.

- Kocham cię. – przekrzyczał ich Malik. Cicho się zaśmiałam i pomachałam im. Zasiadłam w  taksówce obok przyjaciółki. Kierowałyśmy się na lotnisko.

- Ale wy jesteście słodcy. – zaśmiała się moja przyjaciółka. – Tacy zakochani. – poruszała zabawnie brwiami. Pokazałam jej język. Mój telefon za wibrował. Sieknęłam do torby w której jak zwykle nic nie mogłam znaleźć by sprawdzić od kogo dostałam esemesa. Nie mogłam go nigdzie znaleźć. Ręką pomacałam swoje kieszonki.

- Brawo ja. – mruknęłam. Wyjęłam komórkę z kieszonki i odczytałam wiadomość. „Tęsknie ♥” uśmiechnęłam się do ekraniku. Zaczęłam mu odpisywać. No i tak się zaczęło. Siedziałam pochłonięta esemesowniem ze swoim chłopakiem.

- Słuchasz mnie? – Alex pomachała mi dłonią przed oczami.

- Oczywiście. – położyłam telefon na kolanach. – Zawsze i wszędzie kochanie.  – wysłałam jej buziaka w powietrzu. – Kontynuuj. – uśmiechnęłam się szeroko i uniosłam telefon do góry. Do lotnisko dojechaliśmy po 15 minutach. Lot samolotem był spokojny, znaczy cały przespałam.

- A twoi rodzice gdzie? – rozejrzała się dookoła moja przyjaciółka.

- W domu. – odpowiedziałam odruchowo. Posłała mi spojrzenie w stylu „wtf”. – Zadzwoniłam do nich żeby nie przyjeżdżali. Damy sobie radę. – objęłam ja ramieniem i wspólnie ruszyłyśmy na zewnątrz.

- Łapać taksówkę czy spacerek? – poruszałam brwiami.

- Bolą mnie nogi w tych butach. Jedźmy do ciebie, odpoczniemy chwilę i pójdziemy na spacer. – uśmiechnęła się. Złapałyśmy taksówkę i w 10 minut byliśmy pod moim domem. Wparowałyśmy do mieszkania akurat w momencie kiedy tata przytulał i całował mamę.

- Fuuuuuj. – jęknęłyśmy obie w jednym momencie.

- Sama mówiłaś że mamy się nacieszyć sobą, prawda? – uśmiechną się tata i podszedł pode mnie.

- Tato – wtuliłam się w niego. – Kocham cie. Tęskniłam za wami. – odsunęłam się od niego i podeszłam pod mamę. Tata się w tym samym momencie przywitał z Alex.

- Kocham cie mamusiu. – pocałowałam ją w policzek.

- Sam… - zaczął tata spoglądając na mnie podejrzliwie.

- Tak? – odsunęłam się od mamy i podeszłam pod lodówkę wyjmując karton z sokiem.

- Zrobiłaś coś i chcesz czegoś? – uniósł jedną brew do góry.

- to teraz nawet nie mogę powiedzieć wam że was kocham tak bez powodu? – postawiłam sok na stole i odwróciłam się do szafki po dwie szklani. Rodzice wymienili z moją przyjaciółką spojrzenia. Nalałam jej soku. Alex pochwyciła szklankę i opadła ciężko na krzesło.

- Zmęczone? – spytała mama robiąc coś na kuchni. Wyciągnęłam rękę by spróbować co tam robi. Ale zamiast dostać coś do jedzenia dostałam po ręku. – Potem. – zaśmiała się.

- Lećcie się odświeżyć i na obiad zejdźcie. – przekazał nam tata. Tak też zrobiłyśmy. Alex zajęła pokój w którym już kiedyś spała a ja wparowałam do swojego pokoju. Wyjęłam z szafy cichy i udałam się pod prysznic. Gorący strumień wody lał się na mnie rozluźniając moje ciało. Wyszłam spod prysznica, związałam swoje włosy a byle jakiego koczka, ubrałam się. Lekko pomalowałam i wyszłam z pokoju. Alex ubrana w to właśnie zamykała drzwi.

- Idziemy potem się przejść? – zaproponowałam gdy dochodziłyśmy do kuchni.

- No pewnie. – pisnęła uradowana widząc obiad na stole. Mi samej zaświeciły się oczy. Podbiegłyśmy szybko do stołu i usiadłyśmy.

- Było pyszne. – jęknęła z zadowolenia Alex popijając sok.

- Racja. – zaśmiał się tata

- Niebo w gębie. – podsumowałam. Mama podała nam jeszcze ciasto czekoladowe.  Chwyciłam telefon i zrobiłam zdjęcie ciastu. „Nawet nie wyobrażasz sobie jakie to jest pyszne xx” i dodając do tego zdjęcie wysłałam wiadomość do Nialla. Po kilku minutach dostałam odpowiedź „Jesteś podła ;P” uśmiechnęłam się.

Po upływie 20 minut wyszłyśmy z Alex z domu. Szłyśmy powoli chodnikiem.

- To gdzie idziemy? – rozpuściłam włosy i opadły mi na ramiona.

- Lody! – krzyknęła w odpowiedzi Alex i już jej nie było. Zanim się zorientowałam przyjaciółka stała w kolejce do budki z lodami.

- Mi czekoladowe! – krzyknęłam do przyjaciółki i usiadłam na ławce. Wystawiłam twarz w stronę słońca.  Korzystać z takich chwil trzeba.

- Trzymaj. – otworzyłam oczy i przed samym nosem miałam lody.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się słodko.

- Idziemy do Milkshake City? – wypaliła brunetka ruszając śmiesznie brwiami. Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami i uniosłam loda do góry.

- No przecież to jest kawałek stąd – pokazała mi język.

- No to dajesz. – wstałam i ruszyłyśmy wolnym krokiem do naszego nowego celu. Po małym spacerku byłyśmy na miejscu. Zamówiłam nam shaki. Usiadłyśmy na zewnątrz na ławce.

- Jak tam? – spytała mnie przyjaciółka zadowalając się swoim napojem.

- Ale że co? – spytałam zdezorientowana.

- No jak tam między tobą a Zaynem. – zaśmiała się.

- A bardzo dobrze. A Tobą a Chrisem?

- Bosko. – westchnęła. – Robiliście już… no wiesz… - spojrzała na mnie.

- To. – przytaknęła. – Nie. – zakrztusiła się swoim shakiem. – No co? Czekam…

- A to żeby Zayn nie chciał już czekać?

- Zayn mówił że nie ma z tym problemu. – broniłam się. Spojrzała na mnie spod łba.

- Jesteście razem od…?

- Pół roku. – sama nie mogłam uwierzyć. – Sugerujesz, ze powinnam… no wiesz.

- Nie śpiesz się. – wstała i zaczęła się śmiać. – My tego też nie robiliśmy. – zmrużyłam oczy. Jej uśmiech zszedł z twarzy i zaczęła się powoli wycofywać. Nasz powrót do domu polegał na jej ucieczce a na moim pościgu.

 

- Chcecie coś na kolacje? – spytała nas mama gdy siedziałyśmy w salonie i oglądałyśmy kanał muzyczny.

- Możesz coś nam zrobić jak chcesz. – uśmiechnęłam się słodko. Alex szturchnęłą mnie w ramie.

- Co ty chcesz? – odwróciłam głowę w jej stronę i przeniosłam wzrok na telewizor na którym widniał tak dobrze już znana plaża. Obie zaczęłyśmy skakać po sofie, fotelach i po sobie śpiewając WMYB. Gdy zbliżała się solówka Harrego tata wparował do salonu i zaśpiewał tekst. Razem z mamą i przyjaciółką patrzyłyśmy się na niego z otworzonymi ostami.

- No co? Często w radiu to puszczają. – wzruszył ramionami i udał się do kuchni zabierając mamie jedna z Knapek. Dołączyłyśmy do nich. Po posiłku poszłyśmy do pokoi. Wzięłyśmy prysznic, Alex przyszła do mnie i razem oglądałyśmy filmy. Rano obudziła mnie głośna wymiana zdań rodziców. 

________________________________________________

MUSZE WAS BARDZO PRZEPROSIĆ ZE TAK DAWNO NICZEGO NIE DODAWAŁAM1  Nie mogłam się zeprać by siąść i napisać coś, wy pewnie i tak nie możecie czytać bo macie kolonie, wyjazdy itp. PRZEPRASZAM! Mam nadzieje, że się nie obraziliście na mnie za to i przestaniecie to czytać... oby nie ;** 
Albo mi się zdaje albo dłuższy jest jakiś xD

JAK ZAUWAŻYLIŚCIE W OSTATNIM ROZDZIALE BYŁ WYPADEK... DŁUGO, NAPRAWDĘ DŁUGO SIĘ ZASTANAWIAŁAM CZY KONTYNUOWAĆ TAMTEN WĄTEK CY POTRAKTOWAĆ GO JAKO SEN. MIĘDZY INNYM BYŁ TO JEDEN Z POWODÓW NIE DODAWANA TAK DŁUGO NOWEGO ROZDZIAŁU.

A WIĘC. MOJE PYTANIE BRZY MI TAK

NAPISAĆ ROZDZIAŁ 39. JESZCZE RAZ I DODAĆ GO TYLE ZE BĘDZIE W NIM KONTYNUACJA AKCJI Z WYPADKIEM. A WY PO PROSTU WYBIERZECIE KTÓRA OPCJA LEPSZA. NIE USUNĘ TEGO ALE DODAM I TAMTEN. BĘDĄ DWA 39. I TO DO WAS BĘDZIE NALEŻAŁA DECYZJA KTÓRĄ HISTORIĘ WYBRAĆ! CO WY NA TO?