Rozdział 38.

Otworzyłam zaspane oczy i ukazała mi się cała banda debili.

- Witam, dziękuję za obudzenie. – podparłam się na łokciach. Spojrzałam na zegar ścienny. Przetarłam oczy z niedowierzania.

- Cymbały dlaczego mnie obudziliście?! – syknęła. Spojrzeli na mnie niezrozumiale. Wywróciłam oczami i wskazałam na zegar.

- Ojej. – zaśmiał się. – Pomyliłem wskazówki. – podrapał się bezradnie po głowie Irlandczyk.

- Serio?! Wskazówki ci się pomyliły?! – fuknęłam.

- Złość piękności szkodzi. – odpowiedział w obronie.

- Nie ma czemu szkodzić. – rozległ się głośny śmiech Harrego. Posłałam mu dziwne spojrzenie. Bez sensu było kłaść się dalej spać więc wstałam z łóżka. Zayn powitał mnie soczystym buziakiem. Zamruczałam mu do ucha i udałam się do Łazienki. Nawet w pokoju było ciepło więc wcisnęłam się w ciuchy i pomalowałam się lekko.

- Sam! Szybko bo coś bym zjadł! – krzykną a raczej jękną Niall. Nacisnęłam klamkę i razem z chłopakami zamówiliśmy śniadanie do pokoju. W bardzo miłej atmosferze minęły te 2 dni. Razem z Alex wróciłyśmy do domu. Moja przyjaciółka od razu wróciła do Polski a ja do siebie. Dziwne, że tata nie przyjechał po mnie. Wyszłam na ulicę i kierowałam się w stronę parkingu taksówek. Ulica była pusta a wszyscy zmierzali w jednym kierunku. Nudziło mi się więc postanowiłam sprawdzić gdzie się zlatują. Zobaczyłam kratkę i kilka radiowozów. Podeszłam bliżej. Ludzie stali zaraz przy wstążce  która odgradzała najwidoczniej miejsce jakiegoś wypadku.  Nie miałam ochoty tego oglądać więc zaraz odwróciłam się na pięcie i chciałam złapać taksówkę i pojechać do rodziców. Ale mój wzrok przykuło coś leżącego w miejscu ogrodzonym, leżało to z boku ale tak że z tej odległość w jakiej się znajdowałam nic nie widziałam. Wytężyłam wzroki i rozpoznałam breloczek który był przymocowany do kluczyków  mojego taty. Do moich oczy napłynęły łzy. Upuściłam walizkę i zakryłam usta dłońmi.

- To nie może być prawda… - szepnęłam sama do siebie. Niepewnie stanęłam przy żółtej wstążce. Przymusiłam się by spojrzeć w stronę rozbitego auta. Mój świat się zwalił. Ujrzałam czarny wrak naszego samochodu. Był totalnie skasowany. Wybuchłam nieopanowanym płaczem. Przeszłam pod wstęgą i zaczęłam biec bliżej. Ktoś złapał mnie w pasie. Zaczęłam się wyrywać.

- Puść mnie!! To moi rodzice!! – wydarłam się na całe gardło. Płakałam żywnymi łzami. Lały się z moich oczu sprawiając że nic nie widziała.

- Ciii… - szepnął cicho policjant który mnie przytrzymał.

- To nie mogą być oni!! To nie może być prawda! Mieli mnie odebrać z lotniska… - opadłam na ziemię. Przyciągnęłam kolana pod samą brodę i oplotłam nogi rękoma. Bujałam się do przodu i do tyłu myśląc że cos mnie to uspokoi.

- Bardzo mi przykro… - kucną przy mnie policjant. – Choć. – złapał mnie pod łokieć. – Lekarz da ci coś na uspokojenie.

- Nie! Zostaw mnie! – wrzasnęłam zalana łzami. Mężczyzna odsunął się ode mnie o nawet nie pół metra. Patrzyłam na to jak pakują czarne worki do auta, jak strażacy wywożą rozbity samochód, jak policja zakuwa w kajdanki jakiegoś mężczyznę. Spojrzał na mnie. Spojrzał mi prosto w oczy. Wstałam i energicznie podbiegłam pod tego faceta.

- To ty! – wrzasnęłam gdy byłam już w niedalekiej odległości od niego. Cały czas płakałam nie nadążając wycierać łez z policzków. – To dzięki tobie jestem sierotą, tak? Nie mam już nikogo! – spojrzałam mu prosto w oczy. – Dzięki tobie. – powiedziałam ciszej.

- Przepraszam, nie zauważyłem że światła się zmieniły. – szepnął cicho.

- Myślisz że głupie przepraszam zwróci życie moim rodzicom?! – policjanci by uniknąć kontynuacji tej rozmowy zamknęli go w aucie. – Mam nadzieje, ze zgnijesz w pierdlu. – szepnęłam sama do siebie gdy radiowóz odjeżdżał.

Stałam sama na środku całego tego wydarzenia. Rozbolała mnie głowa, łzy wciąż jeszcze leciały. A w głowie wszystkie spędzone chwilę z rodzicami mi się odtwarzały, a było ich dużo gdyż poświęcali mi każdą swoja chwilę jako byłam ich jedynym dzieckiem.

- Możesz do kogoś zadzwonić by nie być teraz sama? – spytał lekarz gdy siedziałam w jednej z karetek. Drżącymi rękoma wzięłam od niego kubek z wodą i tabletki na uspokojenie. Pokręciłam przecząco głową.

- Wyprowadziłam się tu znaczy Londynu z rodzicami – znów zalałam się łzami – nie tak strasznie dawno. – połknęłam lek i wypiłam cały kubek wody. – Nie mam tu nikogo. Nie mam rodzeństwa, moja przyjaciółka mieszka w Polsce wraz z moja dalszą rodziną a mój chłopak jest aktualnie w LA. Okłamałam tatę by do niego pojechać, dzisiaj wróciłam a rodzice mieli mnie odebrać z lotniska, wie pan tata tak łatwo uwierzył, że lecę z przyjaciółką na jej zawody taneczne. – uśmiechnęłam się na wspomnienie tamtej rozmowy. – Tak bardzo się o mnie martwił i troszczył mama z reszta tak samo. – spojrzałam na lekarza patrzył się on na mnie smutnymi oczami, był on gdzieś w wieku mojego taty może trochę młodszy, usiadł obok mnie. Nie miałam na nic siły, wszystkie łzy musiałam już najwidoczniej  wypłakać po teraz „płakałam” bez łez które nie chciały już lecieć.

- Wciąż będą się o ciebie troszczyć. – obiją mnie ramieniem. – zawsze będą przy tobie. Nigdy nie odstąpią cie na krok. – Ile masz lat? 

- Jakieś 4 miesiące temu skończyłam 17. – wyjąkałam dobrze wiedziałam co to oznacza.

- Jeśli nie masz opiekuna prawnego trawisz do domu dziecka. – szepnął lekarz. Przytaknęłam.

- Moi rodzice byli prawnikami dobrze wiem co to wszystko oznacza. – wyciągnęłam telefon z kieszonki – Mógł by pan zadzwonić pod numery Alex i Zayn? Ja sama nie dam rady im o tym powiedzieć a nie chce być sama – pokręciłam przecząco głową – nie chce być sama. – popłakałam się po raz kolejny. Lekarz wziął ode mnie telefon. Kliknął w nim parę razy i odsunął się na odległość bym zbytnio nie słyszała rozmowy. Nogi bezradnie zwisały mnie za ulicę. Przyglądałam się ludziom spacerującym po ulicy. Każdy żył swoim życiem.

- Sam każdy ma swoje życie, nikt nie będzie się nad tobą litował. Jesteś już na tyle dorosła by sama się sobą zająć. – wypowiedziałam te słowa sama do siebie. – Ale jestem jeszcze nie doświadczona, potrzebuje mamy która będzie rozmawiała ze mną o wszystkim i taty który będzie nadopiekuńczy… - gadałam sama do siebie, ledwo co mówiłam tak jąkałam się od płaczu. Cały czas byłam rozhisteryzowana. Lekarstwa uspokajające nic mi nie pomogły. Po jakimś czasie wrócił pan doktor.

- Wszystko będzie dobrze. – czy on był na tyle głupi, że sądził, że w to uwierzę? – Pojedziesz teraz z nami do szpitala, tam poczekasz aż ktoś się po ciebie stawi. – wypowiedział te słowa z wielkim żalem. Przytaknęłam. W szpital siedziałam całą noc. Cała zapłakana, zasmarkana i drżąca. Potrzebowałam kogoś przy mnie, ale nikogo nie było. Ludzie odwiedzali swoich bliskich a ja siedziałam i czekałam aż ktoś się zlituje i przyleci do mnie. Sama w wielkim mieście, świecie. Sama jak palec najbardziej potrzebuję teraz swoich przyjaciół. Z rana przez główne drzwi wpadły dwie kobiety. Moja Alex ze swoją mamą.

- Sam, skarbie… - mocno przytuliła mnie moja przyjaciółka, jednak miałam jakieś łzy gdyż znów zalałam się cała na ramieniu swojej przyjaciółki. Siedziałam z nimi pewna chwilę aż się nie uspokoję. Obie płakały cały czas.

- Przyleciałyśmy jak najszybciej, przepraszam, ze musiałaś być tu sama – uścisnęła mnie mama mojej przyjaciółki.

- To ja przepraszam, ze musiałyście się do mnie fatygować. – wyszeptałam.

- Nie gadaj głupot! – uniosła się Alex.

- Właśnie! – poparła ja jej rodzicielka. – Pamiętaj, że je jesteś sama! Nigdy. Masz Alex i mnie. Zawsze możesz na mnie liczyć, pamiętaj. Za wibrował mój telefon ledwo co odebrałam.

- Sam kochanie… - usłyszałam głos Zayna.

- Potrzebuje ciebie i chłopaków – wyjąkałam.  

- Wiem ale przylecieć możemy dopiero jutro, przepraszam.  

- Rozumiem macie swoje obowiązki, swoje życie.

- Ty jesteś moim życiem – przerwał mi. – Fani zrozumieją jeśli przesuniemy nasze koncerty o kilka dni. Jesteś tam sama? – spytał zatroskany.

- Jest teraz już przy mnie Alex ze swoja mamą. – zrobiło mi się strasznie smutno Zayn chciał bym oddała słuchawkę na chwile swojej przyjaciółce. Po krótkiej rozmowie oddała mi telefon.

- Kazał mi iść do ich mieszkanie żebyś nie była… – urwała.

- Mądry chłopak… - rzekła jej mama. Wsiadłyśmy do taksówki i pojechałyśmy do domu chłopaków. Miałam klucz zapasowy więc do środka dostałyśmy się bez problemu… 

_________________________________________________

Jak się podoba? Chyba trochę inny niż reszta, smutniejszy nie? Pisząc to miałam świeczki w oczach... Ale to wam pozostawiam krytykę i opinie ;) 

 Przepraszam, że tak dawno nie dodałam nowego ale czasu nie mam ;/ WAKACJE W KOŃCU xx 

Korzystając z okazji Chciałabym prosić byście przeczytali i zostawili komentarz na tym blogu < klik > Wyraźcie tu swoja opinię na temat moich wypocin xdd ;D