Rozdział 11.

Kocham Londyn nocą. Wszędzie są latarnie, wszystko jest oświetlone… ludzie chodzą na spacery. Gdzie ja mogę się udać? Sama w domu nie zostanę. Zawędrowałam przed dom Chrisa. Wszystko było pogaszone najwidoczniej nikogo w domu nie ma. Zobaczyłam naszą sąsiadkę wchodzącą do swojego mieszkania. Podbiegłam do niej.

- Dobry wieczór. Wie pani może czy Andersonowie są w domu?

- Dobry wieczór – uśmiechnęła się ciepło. – Z tego co wiem to ktoś z rodziny zachorował. Podobno do niego pojechali. Przepraszam ale się śpieszę. Dobranoc.  – szybko udała się do mieszkania.

- Dobranoc. Ale ze mnie przyjaciółka. Pff.. – zaczęłam gadać sama do siebie. Szłam dalej. Nie zastanawiałam się gdzie. Prosto. Tam gdzie mnie nogi zaprowadzą.

- Gdzie ja idę? Do chłopaków? Oszalałam?! Taa..  Najwidoczniej tak skoro gadam sama do siebie – zaśmiałam się i wyciągnęłam telefon z kieszeni. Wystukałam numer Harrego i zadzwoniłam.

- Hej jesteście może w domu?  - spytałam loczka który po pierwszym sygnale odebrał telefon.

- Heej mała. – w słuchawce słychać było wrzaski chłopaków którzy krzyczą chyba cześć. – O tej porze gdzie mamy niby być? A coś się stało? – zmienił ton na bardziej poważny.

- Nie mam gdzie, pójść mogę do was wpaść? – spytałam. Trochę głupie pytanie o tej porze no ale.

- Pewnie. Wyjdziemy po ciebie.

- Nie trzeba za niecałe 5 minut będę. – przerwałam mu i się rozłączyłam. Z uśmiechem na ustach szybkim krokiem znalazłam się pod drzwiami do dużej willi. Znam ich krótko a czuje jak byśmy znali się od zawsze. Zadzwoniłam dzwonkiem. Drzwi otworzył Louis. Wciągną mnie do mieszkania.

- Ty jeszcze dzwonisz? – przytulił mnie na powitanie. Pomógł zdjąć płaszczyki  i udaliśmy się do salonu w którym znajdowała się reszta. Rzucili się na mnie z krzykiem. Przytuliłam się z każdym.

- Wiedziałem, że szybko przyjdziesz…  - zaczął Zayn kiedy usiadł na fotelu złożył dumnie ręce na klacie. Zajęłam miejsce koło Loczka i przyglądałam się razem z reszta mulatowi uważnie. – Stęskniłaś się za mną. Przyznaj to. Nie możesz beze mnie wytrzymać. – zmienił pozycje. Teraz siedział z łokciami na kolanach i przyglądał mi się przygryzając przy tym dolną wargę. Zapadła cisza. Chłopaki przyglądali się nam uważnie.

- Malik co ty pieprzysz? – spytałam z politowaniem, jego mina zrzedła a reszta wybuchła śmiechem. Zayn siedział trochę przybity chcąc żeby się na mnie obraził złapałam małą poduszkę i lekko w niego rzuciłam. – Głuptasie stęskniłam się za każdym z was nie tylko za tobą samolubie. – od razu się rozchmurzył.

- A tak właściwie to co się do nas sprowadza o tak później porze młoda damo? – objął mnie ramieniem Harold.

- Rodzice nie wrócą na noc. A ja tak szczerze powiedziawszy to bałam się sama zostać w domu, a że nie mam do kogo innego się wybrać to pomyślałam o was. Mam nadzieje że się nie gniewacie. – wyrwałam się z objęć Harrego i spojrzałam na resztę.

- Dobrze, że masz nas. – uśmiechną się Liam. Odwzajemniłam uśmiech. – Czyli zostajesz u nas na noc. – nie zabrzmiało to jak pytanie tylko twierdzenie ale i tak postanowiłam odpowiedzieć.

- A mogła bym? – zapytała nieśmiało.

- Ta kanapa nie jest aż taka niewygodna wiec możesz przejąć moja sypialnie.  – uśmiechną się Zayn. Biedaczek musiało mu byś niewygodnie tu spać

- Nie będę Ci łóżka zabierać ja będę tu spać.

- Cicho. – przerwał naszą „kłótnie” Liam. – Harry będziesz spał dzisiaj z Louisem, a Sam u Harrego. – na te słowa Louis  zaczął w dziwny sposób poruszać brwiami Harry energicznie przytakną głową na znak że się zgadza. – Tatuś każdy problem potrafi rozwiązać – mierzwił włosy siedzącemu obok niego Louisowi. – A teraz drogie dzieciaczki zbieramy się spać bo rano mamy wywiad. – Wstał Liam i zaczął nas poganiać. Zayn na szczęście nie będzie musiał spać przeze mnie na kanapie.

- Choć. – Harry pociągną mnie za rękę do swojego pokoju. Otworzył drzwi i weszłam za nim. Pokój był koloru bordowego, na środku przy ścianie stało duże łóżko. Meble były ciemnego koloru.

- Ładny pokoik.  – cicho powiedziałam, z tego c pamiętam to Zayna jest jasny. Znaczy ma jasny kolor ścian bo meble też ma jakieś ciemne.

- Dziękuje. – odwrócił się do mnie i uśmiechną. – Tu masz łazienkę – wskazał drzwi – Znajdziesz tam czysty ręcznik.  A z tej szafy wyjmij sobie jakaś koszulkę do spania. – uśmiechną się ponownie. – No to dobranoc mała. – pocałował mnie w czoło.

- Dziękuje.

- Za co? – zatrzymał się w drzwiach i spojrzał na mnie.

- Za wszystko. – wzruszyłam ramionami ze śmiechem. – Dobranoc. – uśmiechną się i wyszedł. Otworzyłam szafkę która Harry mi polecił. Wzięłam pierwszą lepszą koszulkę i poszłam szybko pod prysznic. Po krótkim prysznicu wróciłam do pokoju. Wskoczyłam do łóżka i szybko zasnęłam.  Obudziły mnie krzyki dobiegające z dołu. Na kogoś szczęście byłam wyspana. Cały czas ktoś się darł więc postanowiłam sprawdzić co się dzieje.  Koszulka Harrego była na mnie zadurza o kilka  rozmiarów więc zakrywała mi to co trzeba. Na schodach zderzyłam się z Harrym. Chłopak stał chwilę w milczeniu przyglądając się mojej znaczy jego koszulce.

- No to może wrócimy do mojego pokoju? – szepną mi do ucha gdy kończyły się schody, odwróciłam się do niego stał przygryzając dolną wargę. Nie wiedząc o co mu chodzi powędrowałam wzrokiem za nim. Na koszulce którą miałam widniał napis „free fucks” . Mogłam przed założeniem sprawdzić co jest na koszulce.

- Harry! Jakie ty masz koszulki. –.Stałam przy stole w kuchni. Z rękami na biodrach udając oburzona.

- Ej no mi się podoba. – wywróciłam tylko oczami. Zjedliśmy śniadanie które przyrządzili chłopcy gdy jeszcze spałam. Okazało się że wrzaski które mnie obudziły - to był Liam. Niall groził i ganiał go po domu trzymając łyżeczkę. Wróciliśmy do pokoi. Ze mną przyszedł Harry.

- Bosko wyglądasz w tej koszulce. – wychylił głowę z szafy i spojrzał na mnie rzuciłam w niego poduszką. Usiadłam na łóżku i czekałam aż loczek pożyczy mi coś żebym mogła teraz ubrać. Podał mi koszule.

- Będziesz wyglądać w tym bardzo gustownie. – koszula również była na mnie za duża o kilka rozmiarów. Harry się odwrócił i szukał czegoś dla siebie a ja w tym samym momencie zmieniłam koszulkę na koszulę. Założyłam swoje spodnie. Rękawy koszuli podwinęłam do łokcia i zapięłam zostawiając jakieś 3 guziki przy szyi  nie zapięte.

- Mówiłem że będziesz wyglądać niesamowicie? – sam założył bluzę.

- Nie. Powiedziałeś gustownie. – wywrócił oczami i zaczęliśmy się śmiać. Zeszliśmy do reszty na dół.

- Sam telefon ci cały czas dzwoni. – usłyszałam krzyk Liama gdy schodziłam powoli ze schodów. Wyprzedziłam szybko Harrego. Rzuciłam Liamowi pytające spojrzenie ten bez zastanowienia zrozumiał i wskazał mi miejsce gdzie leży mój iphon. Dwa nie odebrana połączenia od nieznanego.

-  Super – powiedziałam sama do siebie. Chwyciłam telefon w rękę żeby mieć go przy sobie na następny raz. Zadzwonił. Znów nieznany.

- Halo?

- Czy mam przyjemność z Samanthą Dalton?  - w słuchawce usłyszałam ciepły głos starszej kobiety.

- Tak. A coś się stało? – trochę się przestraszyłam.  To co później usłyszałam nie pozwoliło mi dłużej stać na własnych nogach. Usiadłam przy stole. Do oczu napłynęły mi łzy. Rozłączyłam się siedziałam nie odzywając się.

- Sam? Sam co się stało? – spytał zatroskany Lou kucając przy mnie.  Spojrzałam na niego w jego oczach wyraźnie było widać troskę.

- Moi rodzice mieli wypadek… 

_____________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ 

Mam nadzieje, że najgorszy ; ). Miałam teraz 3 dni wolnego z powodu tych testów a nic nie pisałam na blogu. Teraz jeszcze weekend majowy to może dodam wcześniej jakiś :) . 

Jeśli masz tt to weź znajdź mnie i follow me =) chce każdego czytelnika obserwować więc follow me a jak was follow back :) A tak w ogóle to przepraszam że taki krótki...

...
 Też się tak jaraliście tym przelotem nad Polską? Godzina 14.00 - 14.46 od tej pory będzie moja szczęśliwą godziną i 24 kwietnia nigdy nie zapomnę :)

KOCHAM WAS WSZYSTKICH ZA TO ŻE CZYTACIE, KOMENTUJECIE I ŻE JEST JUŻ PONAD 3.200 WYŚWIETLEŃ : ** XOXO