Rozdział 12.

- Jak to? Skarbie… - Lou który do tej pory kucał przy mnie przytulił mnie z całej siły. Tego potrzebowałam.  Jest dla mnie jak brat którego nigdy nie miałam. Wtuliłam się w niego. Reszta chłopaków otoczyła nas. Czułam, że któryś  z nich głaszcze mnie po głowie.

- Wiecie gdzie znajduje się szpital na Broad  Street? –spytałam przez łzy. – muszę jakoś się tam dostać.

- Oszalałaś?! Sama nigdzie nie pojedziesz. Zbierać się, jedziemy. – ogłosił Liam. Wszyscy posłusznie wykonali jego poleceni i zapakowali się do samochodu. Szłam powoli za resztą a Liam obok mnie. Otoczył mnie ramieniem.

- Nie martw się mała, nic im nie będzie. – pocałował mnie w czoło i się uśmiechną. Wsiadł jako kierowca, a ja usiadłam między Harrym a Zaynem. Loczek złapał mnie za rękę ścisnęłam ją mocno i oparłam się o Mulata. Ten tylko szepną mi do ucha żebym się nie martwiła i zmierzwił mi włosy. Po jakiś 30 minutach jazdy dotarliśmy pod szpital. Z samochodu wyleciałam jak szalona ni e czekając na chłopaków. Po drodze potrąciłam kilka osób ale nie zważając na nich rzucałam głośne przepraszam i biegłam dalej przed siebie.

- Przepraszam gdzie leży Fabian i Natalia Dalton? – z całej siły starałam się by mój głos brzmiał normalnie i żeby nie wybuchnąć płaczem.

- Samatha? Córka państwa Dalton. Dzwoniłam do ciebie. Dr Alie– uśmiechnęła się do mnie. Miła kobieta z ciepłym uśmiechem pomyślałam. – Odział urazowy pierwsze piętro sala 6 – wskazał mi ręką w którą stronę i lekko się uśmiechając do niej oddaliłam się w stronę Sali nr 6. Niedaleko mojego celu dobiegli do mnie chłopaki. Myślałam, że wrócili do domu, po co niby maja tu siedzieć?

- Nie wróciliście? – spytałam na chwilę przystając i spoglądając na każdego.

- Przecież nie zostawimy cię samej w takich chwilach Mała. – uśmiechną się Zayn. Przytuliłam go z całej siły tak samo jak i resztę. Znam ich tak krótko a czuję się jak by byli ze mną od zawsze. Oderwałam się od Niall i ruszyłam pewnym krokiem do Sali.

- Skarbie jak się cieszę że cię widzę. – krzykną energicznie tata. Podbiegłam do niego. Leżał z usztywnioną nogą i kilkoma zadrapaniami na twarzy. Jak bardzo się cieszę ze nic poważnego mu się nie stało. Uścisnęłam jego rękę.

- A gdzie jest mama? – spytałam przerażona rozglądając się po sali.

- Zabrali ja na kilka badań. Nic jej nie jest – tłumaczył widząc moje przerażeni w oczach. – Dzięki chłopaki że się nią zajęliście. – uśmiechną się do nich. Na początku stali w drzwiach teraz jednak przenieśli się do środka i usiedli na sofie która stała pod ścianą. Tata zaczął nawiązywać kontakt z chłopakami. Wróciła mam. Miała jakiś plaster na czole, pod którym miał 2 szwy i rękę owiniętą bandażem. Nic jej nie było tak jak i tacie tylko potłuczenia, nic złamanego. Ale jak nic się nie będzie zmieniało to wyjadą dopiero po tygodniu. Nie myślałam co ze mną będzie wolałam śmiać się, żartować z rodzicami u chłopakami.

- To ja pójdę poszukać jakiegoś automatu z jedzeniem. – oznajmił nam blondasek. Dość, długo wytrzymał bez jedzenia jestem pod wrażeniem. Wrócił do nas po niespełna 10 minutach z kilkoma batonami, jakimiś cukierkami i puszką jakiegoś napoju. Zaczęliśmy się niego śmiać.

- Nie chciała bym przerywać tak miłej atmosfery… - do Sali weszła dr Jak jej było? A no tak Alie. – godzina odwiedzin się kończy a rodzice muszą wypocząć. Pora się żegnać. – uśmiechnęła się do nas kobieta i wyszła.

- Słonko.. – przytuliłam się mocno do mamy. – niedługo wyjdziemy i wszystko będzie dobrze.

W tym samym czasie co żegnałam się z mamą tata rozmawiał z chłopakami. Nie słyszałam zbytnio tej rozmowy. Postanowiłam wypytać ich o nią później. Pożegnałam się jeszcze z tatą. Wyszliśmy. Chłopaki cały czas coś gadali a Niall zdążył już zjeść cały swój zapas pożywienia.

- To może skoczymy coś zjeść? – odezwał się pan głodny gdy wyszliśmy już ze szpitala.

- Zjadłeś chyba z tuzin tych swoich batoników. Jeszcze jesteś głodny? – Lou z Niallem wyszli na prowadzenia i prowadzili zawziętą dyskusja na temat głodu Horana. Złapałam Liama za rękę i sprawiłam że się zatrzymał. Gdy to uczynił puściłam go i spojrzałam na niego.

- Mógł byś mnie odwieść do domu? Nie chce wam sprawiać kolejnego problemu ale po prostu nie trawie z powrotem.

- Przykro mi ale nie mogę. – spojrzałam na niego dziwnie. Nie takiej odpowiedzi oczekiwałam ale okey. – Twój tata prosił nas byśmy się tobą zaopiekowali. A na odległość będzie nam trudno. – aha no to już wiem o czym rozmawiali. Liam poczochrał mi włosy. – Co najwyżej podrzucimy cie żebyś się spakowała i wrócimy do nas. – uśmiechną się i otworzył mi drzwi do samochodu. Wywróciłam tylko oczami. Droga do mnie minęła oczywiście w śmiechach, kocham ich normalnie. Pozwolili zapomnieć mi o wszystkich tych smutkach.

- no to czekami 15 minut i idziemy po ciebie. – zaśmiał się Louis. – Harry kochanie leć jej przypilnuj. – Spojrzałam na Lou który beztrosko  wybuchł śmiechem. Co on myśli że sobie coś zrobię czy co?

- Taak jeeest – krzykną loczek i wybiegł za mną. Otworzyła drzwi. Nic się nie zmieniło. Każda rzeczna swoim miejscu… przypominała mi o rodzicach których nie zobaczę przez tydzień. Znaczy oprócz szpitala. Harry chyba zauważył, że jest mi z tym źle i przytulił mnie od tyłu. Odwróciłam się do niego i położyłam głowę na jego ramieniu, jak dziecko się rozpłakałam. Ten nic nie mówiąc głaskał mnie po głowie

- Już dobrze ciii. – szepną mi do ucha. – Dasz radę.

- Harry nie mam nikogo. – stanęłam i spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Masz mnie. – staliśmy patrząc się na siebie chwilę, po czym loczek mnie przytulił

- Mnie i chłopaków. Zawsze Ci pomożemy. – szepną mi do ucha. – no choć. – uśmiechną się – pakuj się bo zaraz reszta wpadnie. – lekko się uśmiechnęłam. Powędrowałam na górę.

- Haroldzie. Nie idziesz? –krzyknęłam z góry. Przybiegł i pomógł mi się pakować. Do nie całych 5 minutach do domu ktoś wpadł i zaczął się strasznie drzeć. Czwórka chłopaków wleciał do mojego pokoju. Harry który do tej pory siedział na fotelu i w spokoju bawił się moim misiem wybuchł takim śmiechem, że myślałam, że zaraz straci oddech. Niall chwycił moja torbę, Liam z Lou złapali Harrego za ręce i nogi, a mnie Zayn przerzucił sobie przez ramię i wybiegli z domu. Harrego rzucili do samochodu a mnie Zayn przełożył sobie na ręce i usiadł w samochodzie ze mną na kolanach. Niall dobiegł jako ostatni zamykał drzwi. Liam odpali silnik i pojechaliśmy.

- Dlaczego siedzisz mi na kolanach? – spytał Zayn mrucząc mi do ucha.

- Jak się nie podoba mogę zejść. – spojrzałam na niego i przygryzałam dolna wargę.

- Skądże… Bardzo mi się to podoba. – ja jego słowa nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Śmiałam się na cały samochód.  Zayn spojrzał na mnie lekko zmieszany. Pocałowałam go w policzek żeby się rozchmurzył. Wiedziałam e to podziała. Od razu wyszczerzył się. Gdy dojechaliśmy do domu chłopaków dochodziła 20.

- Choć Ci coś pokarzemy. – zaczęli bardzo podekscytowani. Niall rzucił moją torbę i zaczął mnie od tyłu popychać bym szybciej szła a Harry z Zanem ciągnęli mnie za ręce. Odwróciłam głowę w stronę blondas który był zaraz za mną.

- O co chodzi?

- Zobaczysz mała.

Zatrzymaliśmy się przed jakimiś drzwiami które były naprzeciwko pokoju Nialla jak się nie mylę. Nie byłam tam wcześniej. Liam otworzył drzwi i moim oczom ukazał się średniej wielkości pokój z kolorze bladego różu i fioletu. Z dużym łóżkiem z baldachimem. Meble były koloru ciemnego  odcieniach. Pokój jest uroczy ale jakoś nie pasował mi do pokoju któregoś z chłopaków.

- Ale cudowny pokój. Czyj on jest? – spojrzałam, spacerując po pokoju.

- Twój – powiedzieli wszyscy razem.

- Czekajcie jak to mój? – stanęłam jak wryta.

- No stał pusty, nikt go nie używał to jak pojechaliśmy do szpitala to zadzwoniłem tam gdzie trzeba no i masz swój pokój u nas. Już nie będziesz musiała spać u mnie.  – odezwał się loczek.  Pisnęłam ze szczęścia. Przytuliłam każdego chłopaka oddzielnie i jeszcze wszystkich razem. Ile oni dla mnie robili. Jeden z nich dostarczył mi moją torbę i zostawili mnie samą bym mogła się ogarnąć. Wyciągnęłam koszulkę i spodnie. Udałam się do łazienki. Zobaczyłam siebie w lustrze. Jak ja wyglądałam. Pod oczami zostały mi resztki tuszu do rzęs, oczy miałam jeszcze trochę czerwone i zapuchnięte. Jak oni mogli na mnie w ogóle patrzeć. Umyłam sobie całą twarz, wyjęłam ze torby kosmetyczkę ale w ostatniej chwili się rozmyśliłam i zrezygnowałam z makijażu. Przebrałam się i wyszłam z pokoju z koszulą Harrego. Zapukałam do jego pokoju. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam, że przytula on jakąś utlenioną blondynkę.

- nie chciałam przeszkadzać. – Rzuciłam jego koszulę na fotel – Dzięki.

Zamknęłam drzwi. Nie wiem dlaczego ale było mi bardzo źle. Nie potrafię tego określić co  czułam gdy zobaczyłam dziewczynę w jego objęciach. Nie byliśmy parą tylko przyjaciółmi.

- Sam zaczekaj. – wybiegł ze swojego pokoju loczek.

- Na co? – nie patrząc się na niego zeszłam do reszty na dół. 

____________________________

Zapraszam do komentowania. Jesteście kochani i chce każdemu z wasz serdecznie podziękować za 17 KOMENTARZY pod ostatnim rozdziałem. Jak bym mogła to wyprzytulała bym każdą osobę która zostawiła ślad po sobie :). Mam nadzieję, że ten się wam spodoba i również będzie duża kolekcja komentarzy. 

Jeżeli czyjegoś bloga nie przeczytałam a obiecałam, że będę czytać to jak możecie piszcie mi gdzieś o nowych notkach. Przypominajcie o sobie :) Piszcie na gg czy tt. ( na samej górze jest wszystko podane )

No nie mogę zawsze mi jakieś krótkie wychodzą ;/ Przepraszam ale jakoś nie mogę dłuższego napisać, bo wydaje mi się że nudne będzie...

Kocham was wszystkich za to że to czytacie... : ***