Rozdział 17.

- Sam zbieraj się! Za 30 minut mamy samolot! – krzyknęła mama. Jej zdrowiu już nic nie zagraża. Kamień spadł mi z serca. Ten tydzień miną zbyt szybko. Całe dnie spędzałam razem z chłopakami by nacieszyć się nimi. Robiliśmy głupie zdjęcia i filmiki byśmy mogli wspominać się w każdej sytuacji i każdym momencie. To będą najdłuższe 3 miesiące w moim życiu. A na ten tydzień, na święta wyjeżdżam z rodzicami do Polski.

- Już idę. – odpowiedziałam i zaczęłam ciągnąć walizkę po schodach. Tata zaraz już po mnie przejął. Podziękowałam ciepłym uśmiechem na co on zmierzwił mi włosy. Pojechaliśmy na lotnisko na którym czekało na mnie pięć znajomych sylwetek.  Ze łzami w oczach przytuliłam się do nich. Tak wyglądały nasze ostatnie razem spędzone minuty. Smutnym krokiem wsiadłam do samolotu i oddaliłam się od moich przyjaciół na najbliższe 3 miesiące…

~miesiąc później~

Koniec stycznia. Dziś wypadają moje urodziny i jestem pewna że spędzę je sama. Ktoś zadzwonił do drzwi więc zbiegłam je otworzyć. Przed drzwiami stały mały szczeniaczek i pudełeczko . Uśmiechnęłam się sam do siebie i kucnęłam przed pieskiem.

- Słodziutki a kto ciebie tu przyniósł? – pył przepasany różową kokardką więc nie mógł być podrzucony. Przecież nikt nie wie że dzisiaj mam urodziny nikomu się nie chwaliłam. Pies tylko spojrzał na mnie słodko i skierował wzrok w inną stronę. Powędrowałam za jego wzrokiem i zobaczyłam chłopaków.

- Wszystkiego najlepszego! – krzyknęli wszyscy na raz. Zaczęłam piszczeć na ich widok. Podbiegłam do nich i rzuciłam się na szyję Zaynowi. Ten zaczął kręcić mną tak jak to robią w filmach. Postawił mnie  i pocałowałam go w policzek. To samo wydarzyło się z każdym po kolei.  Liam przetarł moją twarz wiec wtedy domyśliłam się że płaczę.

- Nie płacz. Dziś są twoje urodziny więc specjalnie do ciebie przylecieliśmy. – zaśmiał się Lou.

- Po prostu tak się cieszę że was widzę. – zaczęłam się śmiać i wytarłam ostatnie łzy na mojej twarzy. Ktoś zaczął szarpać mnie za nogawkę spodni. Spojrzałam na dół. Dokuczał mi piesek.

- Ty nie dobry ty. – zaśmiałam się i wzięłam go na ręce.

- Podoba się prezent? – zapytał Hazzy i pogłaskał małego.

- Nawet bardzo. – wybuchłam śmiechem gdy szczeniak chciał ugryźć loczka.

- Jeszcze to. – Zayn podał mi pudełeczko któro zostało pod drzwiami. Uśmiechną się czule. Wzięłam od niego prezencik a podałam psa. Nieśmiało otworzyłam wieczko. Był tam naszyjnik  z zawieszką w kształcie serduszka. Wyjęłam je i obróciłam. Z drugiej strony był wyryty mały napis a brzmiał on „Przyjaciele na zawsze. Harry, Niall, Louis, Liam i Zayn” Znów zakręciła mi się łza w oku. Rzuciłam znów im się na szyję. Niestety nie mogli zostać długo chcieli tylko dać mi prezent i znów musieli wracać w trasę.  Zostali tylko do wieczora i pojechali. Było mi łatwiej wiedząc że nic im nie jest i że już niedługo znów będziemy razem. Usiadłam na fotelu ręką bawiąc się wisiorkiem który założyli mi wszyscy razem.. Psiak zaczął skomleć pod fotelem. Wzięłam go na ręce .

- I co maleńki? Zostaliśmy sami nie? – ten wystawił język i polizał mnie po nosie. Zaśmiałam się. – Nazwę cię… Chuck. – dlaczego akurat Chuck? Bo uwielbiam serial „Gossip Girl” A jednym z głównych bohaterów jest Chuck uwielbiam go. Nakarmiłam go i sama poszłam wziąć prysznic. Rodzice nawet w moje urodziny muszą pracować? Super. Położyłam się w łóżku i wraz z Chuckiem zasnęłam. Rano obudził mnie psiak który lizał mnie po twarzy. Musze dzisiaj wybrać się na zakupy i kupić mu coś. Tak cholernie tęsknie za chłopakami. Codziennie rano budzę się z myślą że zaraz pójdę do chłopaków, że powygłupiamy się ale dostaję pożarnego kopa od rzeczywistości. Mój plan dnia to wstać, przeżyć dzień i iść spać. Właśnie schodziłam na śniadanie gdy usłyszałam swój telefon. Pierwsza myśl że to znowu moi debile. Dzwonią do mnie w każdej wolnej chwili, piszemy cały czas i jeszcze jak mam więcej czasu gadamy na skajpaju. Sięgnęłam po telefon na którym widniał napis „Ukryty”. Oni nigdy z takiego nie dzwonią więc odebrałam trochę zmieszana.

- Dzień dobry. Czy mam przyjemność rozmawiać z Samanthą Dalton? – w słuchawce rozbrzmiał głos mężczyzny.

- Tak a o co chodzi? – przestraszona zaczęłam rozmowę. Myślałam że zemdleję gdy usłyszałam kto dzwoni. Przedstawił się mi jako Matt Smith. Jednej z najpopularniejszych producentów muzycznych. Chciał umówić się na spotkanie ze mną i rodzicami by podpisać kontrakt.

- Bardzo spodobał mi się pani występ w sztuce „Romeo i Julia”. – tak brzmiała jego odpowiedź na moje pytanie dlaczego chce podpisać ze mną jakiś kontrakt. – Jeśli mógł bym prosić o kontakt telefoniczny w sprawie spotkania. Dobrze?

- Oczywiście. Zaraz poinformuję o wszystkim rodziców i do pana zadzwonią. – pożegnałam się i rozłączyłam. Zaczęłam piszczeć na cały dom.

- A tobie co? – spytał tata z dziwna miną.

- No to tak. – wzięłam kilka wdechów i opowiedziałam im to co wiedziałam. To że mój występ spodobał się najpopularniejszemu producentowi muzycznemu i chciał by się z nami spotkać i omówić szczegóły kontraktu.

-  No nie wiem. – zaczęła mama. Spojrzałam na nią i zrobiłam minę szczeniaczka. Przy moich nogach staną Chuck i zrobił to samo. Musiało to wyglądać komicznie. – A co ze szkołą?

- Ja nie dam rady? – zaśmiałam się.

- No to daj ten numer. – podałam numer i poszłam się ogarnąć. Przebrałam się z piżamy w coś normalniejszego. Wzięłam Chucka i wybrałam się za zakupy. Po jakiejś godzinie byliśmy powrotem w domu. Zakupiliśmy dla niego obroże, smycz, łóżeczko, miskę, i dwie  zabawek. Jak mnie poinformował tata spotkanie z panem Smithem było za godzinę więc musiałam się na nie przygotować. Założyłam sukienkę, włosy lekko pokręciłam i zrobiłam delikatny makijaż. Założyłam do tego ciepły, czarny płaszczyk i wzięłam swoją torebkę którą miałam rano na zakupach. Pojechaliśmy we trójkę do wyznaczonego miejsca. Była to bardzo szykowna restauracja. Podszedł pod nas pewien mężczyzna i przedstawił się jako pan Matt z którym rano rozmawiała. Usiedliśmy przy stoliku była z nim jeszcze żona i chłopak może w moim wieku a może trochę starszy. Omówiliśmy jakieś sprawy związane z kontraktem ale resztę załatwi się w biurze. Zostaliśmy na kolacji. Pan Smith jest bardzo miły. Wciąż nie mogę w to uwierzyć że chce ktoś chce podpisać ze mną kontrakt. Po męczącym dniu wróciłam do domu. Niestety musiałam rozstać się z Chuckiem na czas tej kolacji. Mam go dopiero dzień a już go kocham. Dostałam go od chłopaków więc jest dla mnie kimś ważnym. To jest niesamowite że przyjechali tu do mnie na jeden dzień z okazji moich urodzin. Nie musieli mi niczego dawać wystarczyła by mi ich obecność. To był najwspanialsze urodziny w moim życiu. Ze wspomnieniami wczorajszych urodzin zasnęłam razem z moim  psiaczkiem. 

____________________________

Przepraszam, że taki jakiś byle jaki... Liczę na komentarz. 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ.  

Proszę wiem ze czytacie bo zrobiłam ankietę i 28 odpowiedzi a komentarzy tylko 8... Jeeeju co się dzieję z tą 20??? wiem że łatwiej kliknąć w ankiecie niż dodać komentarz. Bardzo bym była szczęśliwa że są komentarze i że mam dla kogo wstawiać nowe, a tu pustki no i nie wiem czy opłaca się dalej pisać jak nikt nie  komentuje... Ale nie są osoby dla których warto to pisać. Skoro to czytasz to zapewne jesteś jedna z tych osób ;*** 

Dziękuję czytającym i komentującym za to że są chociaż jest was malutko to i tak bardzo dziękuję..  KOCHAM WAS CAŁYM SWOIM SERDUSZKIEM .;** XOXO