Rozdział 19.

Stał uśmiechając się do mnie tym swoim uśmiechem który tak bardzo lubiłam. Tod chłopak z którym byłam tyle czasu, który tak bardzo mnie zranił. Dwukrotnie.

- Tod? Co ty tu robisz?1 – spytałam zdenerwowana. To miał być piękny dzień, spędzony tylko   z moimi przyjaciółmi.

- No jak to co? – zaczął  zbliżać się do mnie. Odruchowo cofnęłam się o krok. Nie chce znów go pokochać. Tyle czasu zajęło  mi wyleczenie się z niego. Ale czy da się pokochać po raz   kolejny  osobę która  tak bardzo nas zraniła? – Przyjechałem Cię odwiedzić. Stęskniłem się kochana – chwycił mnie  za rękę.

- Nie mów do mnie tak! – wyrwałam szybko rękę. Ten jego dotyk… sprawił, że zapomniałam o wszystkim. I w jednej chwili wszystkie wspomnienia powróciły – Najpierw mnie ranisz, zostawiasz, nie odzywasz się przez tyle czasu. A teraz przyjeżdżasz i mówisz, że się stęskniłeś gdyby nigdy nic? – zaśmiałam się głupio.

- Sam co się dzieje? – obiją mnie w tali Zayn.

- Nie nic. – uśmiechnęłam się. Zapewne zaniepokoiły go moje krzyki bo mówiłam po polsku więc niczego nie mógł zrozumieć. – Idźcie z chłopakami do domu i odpocznijcie trochę. Zaraz do was przyjdę – spojrzał na mnie zaniepokojony.

- Na pewno? – przytaknęłam – Dobra. Ale masz mnie wołać jak by coś. Rozumiesz? – uśmiechną się zawadiacko.

- Kochany jesteś. – dałam mu całusa w policzek. Odwrócił się i wraz z chłopakami udali się do domu. W drzwiach posłał  jeszcze w kierunku Toda złowieszcze spojrzenie. Gdy zostaliśmy sami odezwał się.

- To jest twój chłopak? – w jego głosie było słychać zazdrość? Wow, najpierw mnie zdradza a teraz jest zazdrosny.

- Nawet jeśli to co Ci do tego?! – warknęłam.

- Nie, nic. Tylko pytam. – odpowiedział smutny. Boże, zrobiło mi się go żal. Co jak to możliwe że takiego drania jest mi żal. Znaczy  no tak był draniem, skrzywdził mnie nawet bardzo ale tych wszystkich razem spędzonych chwil nie da się od tak zapomnieć.

- Nie, nie jesteśmy razem. – szepnęłam cicho. Podniósł głowę i spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi, błyszczącymi oczami. Wywróciłam oczami.

- Przejdziemy się? – wypalił nagle.

- No nie wiem… - zamyśliłam się – chłopaki dopiero co wrócili. Chciałam bym z nimi chwilę pobyć.

- No proszę. – znów uśmiechną się tak jak  lubię.

- No dobra ale tylko na chwilę. – spojrzałam na niego i przeniosłam wzrok na okno domu chłopaków.

~w tym samym czasie~

*oczami Zayna*

Wróciłem do domu. Dlaczego Nie chciała bym z nią został? Kto to w ogóle był? Nigdy go z nią nie widziałem. Znaczy kiedyś jak tylko poznałem Sam pokazała mi kilka zdjęć z nim. To chyba ten cały Tod który całował się z inną i zdradził ją już 2 razy. Dupek. Taką dziewczynę skrzywdzić.

- Jaki ja jestem głooodny! – jękną Niall i pobiegł w stronę lodówki. W salonie rozłożył się na kanapie Harry z Lou i Liam. Stanąłem pod oknem i przyglądałem się Sam i temu chłopakowi. Bałem się że on coś jej zrobi. Kolejny raz ją skrzywdzi.

- Kochaś! Co tak się gapisz przez to okno? – spytał rozbawiony Harry.

- A nic… - ogarnąłem się – tak patrzę… Jaka pogoda – wypaliłem.

- Tak chyba jak tam Sam a nie jaka pogoda – dowalił mi.

- Ej no daj mu spokój – bronił mnie Liam. – Zakochał się. Nie jego wina. – przytakną mu Lou.

- Weźcie nie gadajcie głupot! – opałem na fotem

- Spokojnie nic w tym złego nie ma. – wtrącił się Niall który właśnie wparował do salonu z talerzem pełnym kanapek.

- To dobrze że sobie ją akurat wybrałeś. – rzekł Harry – porządna dziewczyna.

- Taa.. Tylko jakoś chyba nie jestem w jej typie – zrezygnowany znów postanowiłem sprawdzić co u mniej. Spojrzałem przez okno. Ona najpierw patrzyła na chłopaka później przeniosła wzrok na mnie. Super teraz nie wiadomo co będzie o mnie myśleć. Że jakiś podglądacz ze mnie. Uśmiechnęła się i wyjęła telefon. Po chwili zadzwonił mój informując mnie tym że dostałem wiadomość. Od Sam:

„Zaraz wrócę. Chce z nim pogadać i idziemy się przejść.

xoxo Sam.”

Jęknąłem. Szybko wystukałem że nie ma sprawy i nie musi się śpieszyć. Spojrzałem znów przez okno ale nikogo już nie było w tym miejscu gdzie wcześniej stała moja Sam.

- Romeo coś ty taki smutny? – spytał Lou wzrok całej czwórki był zwrócone na mnie.

- Sam poszła…

- Co?! Gdzie? – krzykną Niall. – Mieliśmy razem zaśpiewać jej piosenkę.

-  Baranie jedz jak jesz i siedź cicho. – skarcił go Harry. – Mów dalej – zachęcił mnie.

- Poszła przejść się z tym dupkiem…

- To co ty tu jeszcze robisz? Leć za nią – znów  wtrącił się blondyn w moja wypowiedź.

- Po co niby będę jej przeszkadzał? Chce z nim pogadać. Znają się już tyle lat, że mają do tego prawo, prawda? – sam próbowałem sobie to wytłumaczyć. Nie pyłem sam co do tego pewny.

- Debilu na co ty niby czekasz? – wypalił Liam.

- Na to żeby ktoś mu ją odbił – odpowiedział za mnie Harry.

- A co ja mam jej niby powiedzieć? – spytałem sarkastycznie.

- No to, że ją kochasz cymbale – odpowiedział mi Lou.

- Łatwo powiedzieć – wywróciłem oczami.

- Jak ty  tego nie powiesz to ja to zrobię. – każdy zwrócił wzrok na Irlandczyka. Roześmiał się. – Nie ja. Znaczy ja jej to tylko powiem. – reszta zachichotała

- nie no sam jej to powiem.

- Na pewno? – spojrzał na mnie Irish boy.

- Na pewno.

*oczami Sam*

- Dobra i tak już długo z tobą tu siedzę. – wstałam z ławki.

- Czekaj. – chwycił mnie za rękę.

- Co?

- Nie  idź. – uśmiechną się i wstał. Przeczesał wolną ręką włosy. Za dużo czasu z nim spędziłam. Wszystkie wspomnienia wróciły. Te wszystkie nasze spotkania, pierwsze nieśmiałe pocałunki. Był moim pierwszym poważnym chłopakiem, a znaliśmy się od zawsze. Od dziecka co rok razem w klasie… - Pamiętasz nasze pierwsze wspólne wagary? – rozejrzałam się po parku. Tak ten tu przypominał ten w Polsce niedaleko mojej szkoły.

- Tak. Wtedy po raz pierwszy wżynałeś mi miłość.

- Nie czujesz już tego? – spytał przyciągając mnie do siebie. Spojrzał mi w oczy.

- A pamiętasz jak 2 razy mnie zdradziłeś? – odsunęłam się od niego. Jego mina była jak z kamienia, nie dało odczytać się żadnych emocji.

- Nawet nie  wyobrażasz sobie jak tego żałuje. – wypalił po chwili milczenia. Odwrócił się do mnie tyłem i kopną mały kamyk.

- Kiedyś już to słyszałam. Dobra ja już lecę. – odwróciłam się tyłem i zaczęłam zmierzać w kierunku chłopaków. – czekaj. – odwróciłam się na chwilę do Toda który siedział na ławce.

- Tak? – zerwał się na równe nogi.

- Co ty tu tak w ogóle robisz? Tu w Londynie?

- Już mówiłem. Przyleciałem cię odwiedzić. – mrugną do mnie. – A no tak. Masz pozdrowienia od Alex.

- Jak wrócisz do Polski to weź ja wycałuj i wyprzytulaj za mnie. – zaśmiał się.

- Nie ma sprawy. – również się zaśmiałam. – No to zmykaj do tych twoich przyjaciół bo pewnie się martwią. – pożegnałam się. Szybkim krokiem udałam się do chłopaków. Zadzwoniła m do drzwi.

- Dzień dobry. Ile płac… SAM!!! – wrzasną Niall i mocno mnie przytulił.

- Dusisz mnie. – ledwo  wypowiedziałam te słowa.

- Przepraszam. A no tak. Wiesz ja pizze zamówiłem i myślałem, że to już dostawca. – uśmiechną się.

- Tak, chodzący żołądku. Domyśliłam się. – mrugnęłam do niego.

- No właśnie gdzie on jest? – wzruszyłam ramionami, poklepałam go po ramieniu. Wparowałam do salonu gdzie siedziała reszta.

- Jak tam? – spytał Zayn gdy usiadłam koło niego na oparciu jego fotelu.

- A dobrze. Nawet bardzo dobrze. – uśmiechnęłam się do niego szeroko.

- No to dobrze. – odpowiedział nawet na mnie nie patrząc.

- To co dzisiaj robimy? Spytałam chłopaków gdy już wszyscy byliśmy w salonie.

- A co chcesz? – zamruczał mi Mulat do ucha.

- A co tobie już humor się poprawił panie obrażalski?

- Ej. Ja się nie obraziłem. – złożył ręce na piersiach.

-  Pewnie, pewnie. – zmierzwiłam mu włosy.

- Aaa!!! – wrzasną – zepsułaś mi moja fryzurę – zerwała się i udał się w kierunku łazienki.

-A temu co? – spytałam Harrego. Zaśmiał się i pokręcił głową.

- Przegięłaś JEGO włosów się nie tyka. Na twoim miejscu bym się bał. Bądź czujna. – zaśmiał się w czym reszta mu dołączyła.

___________________________ 

Co się ze mną  dzieje? Coś za często dodaje teraz nowe rozdziały. Czas chyba to zmienić ;D 

No ale wiecie powtarzam się ale liczę na komentarze od was ;) 

Muszę was baardzo przeprosić za to że nieświadomi was okłamałam. Źle policzyłam i w ostatnim napisałam że to już 5 miesięcy jestem directioner a tu bum dzisiaj mija równe 4 miesiące. Tak, dopiero 4. ;D A no i jak by coś się nie zgadzało to przepraszam, rozdział pisałam 2/3 na geografii i 1/3 na fizyce :)

Ale jak ja was kocham. Wy sobie tego nie wyobrażacie. Mam teraz kryzys. Moja psychika moje wszystko jest na skrawku wytrzymałości.  Ale jesteście wy. Niektóre są dla mnie kimś bardzo ważnym. Znam was tylko z internetu ale jesteście dla mnie ważniejsi niż ktoś inny, ktoś prawdziwy którego znam w realu.. Jeśli to czytasz i czujesz ze to może o tobie to zapewne masz racje. : ***

 No i jeszcze opis jednej z was na gg. Jak go przeczytałam w czasie naszej rozmowy to się rozkleiłam.

"Niektórzy ludzie nie wiedzą, jak ważne jest to, że istnieją."

Nie wiem dlaczego ale się po przeczytaniu tego rozpłakałam. czasami myślę sobie czy ktoś myśli tak czasem o mnie. Myśli tak " Ewelina nie wie, jak ważne jest to że istnieje". Ale kogo ja oszukuję? Kto ma tak o mnie pomyśleć? 

Dziękuje że to czytacie. No i już chyba wiem dlaczego znowu dodaje nowy rozdział, próbuję odnaleźć się gdzieś gzie pasuje. A gdzie ja pasuję? Tak moja rodzina, przyjaciółmi i wszystkim co jest ważne jesteście wy. DIRECTIONERS. To są mim najlepsi przyjaciele...

Polecam piosenkę na którą mam teraz fazę opisuje nawet trochę moja obecna sytuację :

Alex Band - Only One

DZIĘKUJĘ ; *****************